Yar…
Ne zaman
Alıp başımı gitsem,
Esrarın perdesinden akseden
Aşka nefesimi teslim etsem
Yitik yılların,
Figanlaşan anıların,
Ruhumun bizarlığında ki
Hülyaların acı çığlıklarıydı
O vakit an ve kuşatan
Efkârın sedası
Yüreğime seslenirken,
Hıçkırıklarım hiç dinmiyordu
Zihnimi tarumar eden sualler,
Akıl sır ermeyen ve inşirahı
Davet eden sitayişler artıyordu

Ne
Yapacağımı,
Nasıl bir izanla yolun
İstikametinden emin olacağımı
Her fırsatta düşünüyordum
Zaman nasıl geçti,
Rüzgârın üşüten tılsımı
O an çok manidardı,
Derin izler bırakıyordu
Sanki nazarlarım
Uçsuz bucaksızlığın izharında
Raks eden
Müddetin aşkı solumalarıydı
Ölüm her vakit ruhuma
Seslenen zahitti, fikretmek
Ve sadakati teslim etmenin vaktiydi

Bir köpeğin
Havlamasıyla irkildim,
Ne müthiş bir ritimmiş meğer
Çok silkelenmiştim
Zavallının bir derdi vardı
Anlaşılan, lakin lisan-ı hali
Hiç anlaşılmıyordu tarafımdan
Çok hırçın değildi, adeta
Saldırmak istemiyor gibiydi,
Bilmem ki nasıl bir dil-i melaldi
O an hüzün içinde hayıflandım,
Ne kadar bizar kaldığımı
Hiç kuşkusuz çok anlamıştım

Kim
Sahipsizdi, şayet
Bir can yaşıyorsa muhakkak ki
Umut içinde ki aşka adanmalıydı
Ne kadar hilkat varsa,
Aidiyetin manasında vuslata
Tabi olan sevda hicranıysa koşmalı
İnsanın ruhunda ve kalbinde
Yılgınlığa sevk eden her ne varsa
Sökülüp o an atılmalıydı
Yakarışlar mana
Ve mesnetten uzak bir halde,
Elbette nefesin
Kadrine bırakılmamalıydı

Kalbin
Serencamında
Vakfedilen bekâret ve iradeyi
Teslimiyet aşka hasret kalmamalı
Hatta kulluğun ihsanını
İdrak edebilecek nefesin sahibi,
Ruhunu esarete taşımamalı
Her ne yaptıysa, fikriyatın
Sahnesinde yolunu aşikâr
Eyleyen sadıksa idrake koşmalı
Aklın ve kalbin saikinde
Vücut bulmalı, işte o vakit aşkın
Banisini ülfetle koklamalı

Mustafa Cilasun