spontan senfoni
’’Martıların gagaladığı İstanbul bu
Her kaldırım taşının kenarından ayrık otlarının ve çiceklerin fışkırdığı.’ havada yeni bir çizik kokusu bulutlar kanıyor. kulaklarıma yapışıyor henüz avlanmamış kuş sesleri. gökkuşağını düzeltiyor sıfır grubu pozitif çocuklar resimlerde renkleri düğümleyerek uzak bir kreşte. yağmur damlalarıyla sevişiyor erotik şarkılar söyleyerek. yolculuğum oturma odalarının rahat koltuğuna. burada otursam ömür boyu yağmur güneş demeden belleğimin uzayıp giden duvarlarına yaslanarak bulutlar dağıldığında kendi oksijenimle paslanarak. rüzgar dans ederken dalların arasında mendereslenerek dönüyor bir ırmak. kokuyor kokuyor kokuyor manolya. çıkmaz bir sokağım akşamın mendilinde.. senin gizlerinde yanan garip bir sancıyım.. bir yanım seni dinliyor gecekondularının hep birden türkü söylediği İstanbul bir yanımda; bir yol kenarında otlara bürünmüş suskunluğu martıların.. |