KİMSESİZ ÇOCUKLAR
Hüzün sürülmüş çehresine daha doğuştan,
Tebessümü bile kısık, bakışları gibi, Kahkahayı kim kaybetmiş ki o bulsun, Dudakları kaskatı kesilmiş gülmüyor. Caddeleri ana, sokakları baba olan, Kah mendil uzatan, kah çöp toplayan, Kaderini bile okuyamayan, yazısı yazgısı, Gözyaşı arkadaşı olan kimsesiz çocuklar… Anne eli değmemiş giysiler içinde, Hep ağlamaktan mıdır bilmem ki, Bir gözleriniz kalabilmiş tertemiz, Bir de sevgisiz, ilgisiz kalmış yüreğiniz. Aysel AKSÜMER |