BİR ŞİİR SAKLANIR TÂ Kİ IŞIKLAR SÖNENE KADAR
başlar hayat içini dışını giydirmeğe yavaş yavaş
bazen tatlı tebessüm ler ile dolu yaşam bazen gözler de yaş gizliyeceğin bir şiir başlamıştır ömür boyu hiç yazmak söylemek istemiyeceği iç yaprakları dolar sayfa sayfa alim zalim muallim tavırlarıyla hayatın içini dışına çıkarmaya çalışır ama başaramaz bir türlü yaşamaya başladığından beridir zaten her şey üstü örtülü sırra kadem basmış sanki hakiykat peşine düşülmüş yıllar giydirmeye alıştırmış zaten onu yetiştirmeye sonuna kendisini arar durur kaybetmiştir etrafında aslında dengesini biraz ana biraz baba biraz yakın akraba derken hayat ta biri var amma o kendimi ? kendisimi anlıyamaz kimin nesi ? yaşamın en acı yanı aslında anlaşılmıyor masallar gibi karışıyor yaşam felsefesi tasını tarağını toplayıpta giden kendisini arar durur insan yavrusu kendisinden şikayeti çoktur etmez şikayet derme çatma kendisi ortalıkta zaman bir hamur teknesinde gibi karar durur bütün ışıkların söneceği güne doğru hayat oradan oraya savurur deli bir lodos aslında en büyük kahraman o dur / olmaz kıyafetler giydirilse bile hepsini istesede istemesede kabul buyurur taktire şâyan bir duygudur yenilmez yenilir / gün gelir denilir ki sen yaptın aslında yıldızların sucudur / sebep oradan gelir burçlar dikilmiştir en baştan anne rahminden merhaba gününe doğru / çizer kaderi satır satır ne gönül dinler / ne de / cennette ki ilk gününe hatır bir taraftan salâ okunur her gün elesti hatırlatır / tâ ki ışıklar sönene kadar.......... |
saygılarımla.