Tanıdığım Adam...
Bir adam tanıdım ben
Gönlünde bir dolu bahar çiçekleri Siyah kadar siyah Kahverengiden daha bir kahverengi Adımı ile durdurabilecekken dünyayı Hiç yürümedi Yahut yürütmediler Bilinmez O hep uzaklara özlemle O hep uzaklara imkânsızlıklarla Bakıp durdu Özellikle de askerdeyken Kule nöbetlerinde Uzaklarda aramayın onu Hani şu, Uğruna dişini kırdığı fındık Boş çıkanlardan. Gönlünün tarlasına Sevginden gayrı Hasretten gayrı Tohum atmayanlardan Göğü Toprağı Tilkiyi Köstebeği Adı gibi bilenlerden Sahi kimler onlar? Benim tanıdığım adam gibiler? Kimler? Yoklar… Bitlis-Ahlat’a yolunuz düşerse Ya vitrindeki rakı şişesine Ya da kurda, kuşa, dala, yaprağa Ama mutlaka bir avuç toprağa Sorun benim tanıdığım Güzel adamı. Adı İbrahim’dir. İnsandır. O da benim gibi Kalbi sevdiğinde Aklı bahar dallarıyla çevrili Bir Yörük tohumudur… |
güzel şiirinizi ve kurban bayramınızı kutlarım saygılar