Lütfen,
Bu şiiri okuyan veya dinleyenler söylesin bana.
Ya da yazsınlar.
Lütfen,
Kurtarın beni bu kavram kargaşasından.
Cehaletimi görüyorum neyi düşünsem.
Beyin nedir, akıl ne?
Zekâ nedir, mantık ne?
Kalp nedir, yürek ne?
Hücrelerim nedir, gönül ne?
Hani emri beyin verirdi tüm hücrelere?
Organlar beyinden alırdı emri, kaslar beyinden.
Hani beyindi vücudumuzdaki amir?
Ayak parmaklarım tir tir titriyor şu an.
Ellerim zar zor yazıyor yazıyı.
Burnum sızım sızım sızlıyor.
Haber alamadım diye yardan.
Yüzüm gül bahçesine döner,
İliklerime kadar mutlu olurum.
Duysam sesini,
Ya görsem, ya da varlığından haberdar olsam.
Hatta evet hatta adını yazıp okusam,
Neşeyle dolar içim.
Ahenkle dans eder o an her şekil, her biçim.
Şimdi soruyorum;
Beyinden mi,?
Yoksa evet yoksa gönülden midir emir?
Hem göz ne, beyin ne ki?
Gönlümle baktığım zaman,
Kâğıt üzerine yazdığım adı bile can verir bana yârimin.
Sigaramın yükselen dumanında yâr,
Odamın duvarlarında yâr var.
Bir ufuk gibidir adeta yâr.
Elimi uzatsam tutacakmışçasına,
Yürüsem ulaşacakmışçasına..
Tüm tabuları kırıyor ve işte haykırıyorum…
Gel…
Gel de bayramım bayram olsun yâr…
Seni sevdim ve seveceğim,
Silahlanıp üstüme gelse tüm ağyar.
Sensiz kendi içimde bile garibim,
Seninle ise benim inan ki, her diyar.
Senden başkasına kapandı kulaklarım,
Görmez gayrıyı gözlerim.
Gözlerim seninle görür, kulağım seninle duyar.
Gel…
Gel de bayramım bayram olsun yâr..
Ama heyhat…
Ne ulaşabiliyor,
Ne de tutabiliyorum ellerini ellerimle.
Ama gönlümdendir ferman.
Vuslat olmasa ne çıkar,
Vuslatı olmasa da yardır derdime derman.
Şimdi söyleyin lütfen,
Nerden alır emirleri insan?
Beyinden mi yoksa gönülden mi?

Mustafa EROL