GECENİN KRALİÇESİ
Kara gözler geceye aşık bana değil korkarım hep de öyle kalacak
Belkide senin yüzünden sabaha ulaşana kadar bu küçük kıyametlerim Ay ışığı yılların yorgunluğuna çarpınca dayanmaz bu yürek artık ritim de tutmaz Bir rüzgâr bekler, benim hiç avuçlarıma değmemiş hazinesini omuzlarından savrulması için Yorgunsun; Gece ye dalıp ta çıkmayan o gözler anlatıyor geçmişini bana da gece gibi sessizce ağlamak kalır Denizin dibine batıp ta orda kalmana gerek yok yüreğime battın ve kimse bulup ta çıkaramaz Çıkma artık geceleri yürek sahneme ağlatma beni gizli gizli Senin derdini paylaşan geceden, yüzünü okşayan ayın loş ışıklarından da kıskanırım Sana benden daha yakın olan her şeye var kinim ama saklarım Korkarım gecenin karanlığında umutsuzca dalan da tek sen değilsin Yastık ve yorgan kadar soğuk ve uzak bana hayallerim artık Bir tebessüm etsen de bir gün de öyle kovalasa gündüzü gece Büyülersin her geçen gün bir kat daha beni kendine gece gözlüm Tek isteğim vardı senden bir gece de rollerimiz değişsinde ıslak gözlere sen bak Artık mumlara gelmez oldu geceleri pervaneler yandılar ki gelmezler bir daha geri Bense yansam da bırakmam o kara düşmana seni Ateşe sarılı bir beden yanıyor dinle ve duy artık ateşle çıkardığı sevgi sözlerini Yanıyorum senin için çünkü ay ışığı artık geri gelmeyecek |