HAYATIN PAMUK IPLIGINE BAGLI OLDGUNU O AN ANLIYORSUNUZ SANIYELERLE OLCULUYOR BIR FILIM SERIDI GIBI GECIYOR HAYAT BIR SANIYEDE YASANAN BIR OMURLUK BIR HAYAT OLUMLE RANDEUYA ADIM ATIYORSUNUZ KAPIDAN DONUYORSUNUZ .


---------------------------------------------------
Kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak, en çabuk unuttuğumuz şeydir ne yapsak. Tutku bitti mi, istem de biter gider, ateşli sevinçler de kederler de yeminleri yakarlar kendileriyle birlikte. Sevincin en coştuğu yerde dert en çok yerinir, bir dokunmada dert sevince döner, sevinç dertlenir. Madem bu dünya bile yok olacak bir gün sevginin bitmesine insan neden üzülsün? Sevgi mi kaderi kovalar, kader mi sevgiyi? Daha kimseler çözmedi bu bilmeceyi.
=====================================
hamlet gibi hayatı sorgulamalıyız:

var olmak mı, yok olmak mı, bütün sorun bu!
düşüncemizin katlanması mı güzel,
zalim kaderin yumruklarına, oklarına,
yoksa direnip bela denizlerine karşı
dur, yeter! demesi mi?
ölmek, uyumak sadece! düşünün ki uyumakla yalnız
bitebilir bütün acıları yüreğin,
çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
çünkü o ölüm uykularında, sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
kim dayanabilri zamanın kırbacına?
zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
sevginin kepaze edilmesine,
kanunların bu kadar yavaş
yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine
kötülere kul olmasına iyi insanın
bir bıçak saplayıp güğsüne kurtulmak varken?
kim ister bütün bunlara katlanmak
ağır bir hayatın altında inleyip terlemek.
ölümden sonraki bir şeyden korkmasa ,
o kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya
ürkütmese yüreğini?
bilmediğimiz belalara atılmaktansa
çektiklerine razı etmese insanı?
bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:
düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor
yürekten gelenin doğal rengini.
ve nice büyük, yiğitçe atılışlar
yollarıını değiştirip bu yüzden.
bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.
ama sus, bak, güzel ophelia geliyor.
peri kızı, dualrında unutma beni,
ve bütün günahlarımı...

Ey Hayat;
Nedir senden çektiğim
Umutlarımı ve yaşama sevincimi
Yok ettin
Canımı yaktın
Senden nefret ediyorum
ölümün sıfır noktasında
Hayatimın pamuk ipliğine
Bağlı olduğunu o an anladım


Yaşamın son dönüm noktasında
Gözümün önünden geçti
Bir film şeridi gibi
ölüm ile yaşam savaşımın
İnce çizgisinde saniyelerle geçerken
Suyun dibinde nefessiz kalışım




Yasamın çırpınışlarında iken
ölümün soğukluğunu hissederken
Nefesimde
Bir rüya mi, gerçek mi
Olduğunu anlamakta zorlanıyordum
ne kadar soğukmuş meğer
Ceset gibi soğuk bedende
Ruhunu teslim etmek


ölümle randevum vardı sanki
suyun içinde
çırpınırken güçsüz bedenin
teslimiyetinde


neler geldi neler geçti düşüncelerden
meğer yasam nasıl da kıymetliymiş
can nasıl da tatlıymış o an
çırpınırken anlıyorsun


Çerkez kızı
08.11.2010-2.45