mektubunda gökyüzü ve kuşlar
yıldızlar iyiyim dercesine..
ardışık yüz yılındayım ormanın,
ağaçlar köküne sulta, elinin değdiği
yeri tersyüz ediyor insan



kurutulmuş deniz matbaasında
dokunaklı bir ay ışığı,
kaptan cinayetini tutuşturmuş
miçosunun eline;
akşam vapuru kıç atıyor yosmacasına



mektubumda günyüzü ve parmaksız
bir çift çorap..
açlığını törpülerken çocuklar,
yükünü hep büyük avluya
indiriyor kervanlar



kırık yasalar ülkesinde
şoför otobüsünü sürüyor dört nala,
yolcular ayakta içiçe,
iki şeydir ölüm;
biri yaşamtrak



mektuplar en fazla doğru söyler sevgili;
yakılmış çocukluğundayım hayatın,
içimden kül geçti..



her mektubun silinerek yazıldığı gibi
iki şeydir ölüm;
öteki aşk..



aşktan ışık geçti sevgili,
florasan uykusunu deler gibi kelebeklerin…







Devin Karaca