BABA
Açan çiçek birgün yaprağın döker
Buyaşta saçlarım döktürdün baba Dertlerim çoğaldı ömrümü söker Ateş ’ ten gömleği diktirdin baba Senin adın Bu kalbimde hür yaşar Düşüncem çığ gibi boyum u aşar Yaralar’ ım sarmak için kim koşar Dostları kapımdan çektirdin baba Yürüyorum senin gittiğin yolda Ektiğin meyveler duruuyor dalda O tatlı sözlerin bulunmaz balda Kalbime doğruluk ektirdin baba Altmış’ ı geçmişti kos koca beden Çocuk ’ ları yetim bıraktın neden Çekip gittin hoşca kalın demeden Öztürk’ün gözünde tekbirdin baba Şair = Öztürk Erbek |