Aslında sevmiyorum, acıklı bir vedâyı
Her vedâ, fedâ eder, hasrete bu gedâyı

Hele kitaptan vedâ, hepsinden daha acı
Anlatamıyorum ben, bu tuhaf inziâcı

Vedâların en zoru, bekliyor beni şimdi
Yatakta kitaplarım, yirmi yıllık eşimdi

Onlarsız hiç girmedim, sıcacık yatağıma
Onlarsız şu başımı, koymadım yastığıma

Yatak örtülerimde mürekkep izleri var
Simsiyah lekelerde, kitabın gizleri var

Kitaplarla sevişen, cilveleşen bir manyak!
Arkasından gözlerden iner ince bir sağnak

Fikir yağmur indirir yanağıma hış diye
Sayfalar da hışırdar kulağa pış pış diye

Kitaplarla uyuyan bir çocuktum her gece
Bana ninni söylerdi, cümleler hece hece

Hep onlar anlatırdı bana güzel masallar
Hayalde yeşerirdi düktüğüm o hazallar

Küçük dünyam yemyeşil, pembe ve eflatundu
Emekleyen aklım da kitaplara tutundu

Onlarla büyüdüm ben ve onlarla öldüm hep
Kitapla ağladım ben ve kitapla güldüm hep

Onlar oyuncağıydı bu utangaç çocuğun
Saklanırdı içine, kitap denen kovuğun

Bazen orda ağlardı; ama duyan olmazdı
Kitaptan başka kimse kucağına almazdı

Kitapların kovuğu, doğduğum gerçek rahîm
Onlarsız dünya bana, ruhuma tam bir cahîm

Benim lunaparkımdı kitapların dünyası
Orda değişti birden şu aklımın kimyası

Soner çağatay 27.10.2010 / Wuppertal

Kelimeler:
Cahîm: Cenennem
Gedâ: Köle
İnziâc: Güçlük, zorluk, rahatsız olma, karışıklık, kargaşa