Aklım bulanık
Gönlüm bir meçhule kaymakta
O meçhul ki
Yıldızsız semalarda
Karanlığa inat
Işıl ışıl parlamakta
Gece gibi olan yüreğimi aydınlatmakta
Korkuyorum...
Ya bir gün kayarsa avuçlarımdan
Ya bir gün kaybedersem ışığımı

Hani kar yağarda..
Her yeri beyaz bir örtü kaplar ya
İşte o zaman serçeler,sığırcıklar
Yiyecek bulabilmek için
Evlerin pencerelerine konar
İşte öyle bir şey
Sana olan muhtaçlığım
Tüm umutlarım karlar altında
Üşüyorum!

Fırtınaya tutulmak üzereyken
Yetiştin imdadıma
Çekip aldın beni
Sıyırdın düşlerimden
Hayallerim bile aldatıyor
Doğruyu göstermiyor ki
Ne çok yıkığım
Ne çok kırgınım bilsen
Utanıyorum yeniden sevmekten.
Bir yıkımı daha kaldıramaz bu beden
Şimdi susma vakti/
Noktalamalı tüm hayalleri
Ve virgül koymalı
Umudun alın yazısına
Yalnızlığa doğru yola koyulmalı.
Alışmalıyım yokluğuna
Başka çaresi yok.

Bazen hayat
Doğru insanı
Yanlış zamanda çıkarır karşına
Yada doğru zamanda yanlış insanı
Bu zaman denen mevhum
Ne menem bişi ki
Yakıyor hep canımı
Hiç mi
Doğru zamanda doğru insan
Çıkmaz insanın karşısına

Ben doğduğumdan beri kayıbım
Arar dururum kendimi her köşe başında
Dizlerim titren bazen ..çökerim kuytulara

Biz gülleri dikenleriyle avuçlamasını da bildik
Avuçlarımız kanaya kanaya
Biz gülleri bağrımıza basmasını da bildik
Göğsümüz kan revan içinde kala kala
Rağmen sevdik..
Gülleri dikenlerinden ayırd edemedik.


dil-ruba 19 Ekim 2010