Çok iyi bilirim ben, o fikir sancısını
Atan şakaklarımda duyardım acısını

Mütefekkir velûddur; değildir asla âkir
Biricik bebeğimse, aklımdan doğan fikir

Bir kalemle keserdim, o göbek kordonunu
Heyacanla beklerdim, o doğumun sonunu

Bebeği bir kâğıtla, belerdi hep, bu fâkir
Bu fâkir malla değil; fikirlerle mefâhir

Yetim ve de öksüzdür, aklımın çocukları
Bana büyük ızdırap, onların yoklukları

Kalbimin bebeğiyse, nâdîde bir kız:Duygu
Çok güzeldir inanın, onunla her guftegû

Ben, cânî bir kâtilim;kalemimse bir bıçak
Kağıtları yakmaya, yeter bile bir çakmâk

O kağıtlarım varya, aslında bir mezarlık
Cinâyetlerde asla, sevmem ben pazarlık

Ben öldürmezsem eğer, cemiyet öldürecek
Canım bebeklerimi, canlı canlı gömecek

Topluma göre bir piç, benim bütün efkârım
Zira bu âlemde ben, fikren, ruhen bekârım

İdeolojilerle, hiç kıymadım ben nikâh
Tevellüd-ü efkârım, zina misâli günâh

Olmayı isterler hep, hak efkârıma baba
Bu fâhişe anaya, geçmek yasak mihrâba

Bu yüzden de demezler, cemiyette merhâba
Hiçkimse selam vermez, benim gibi sertâba

Beyin rahminden doğan başkalarının piçi
Timsah doğurdum diye sevinir bizim keçi

Fikirler ya Fransa’dan ya Moskova’dan İthâl
Onlar düşünce babamız; ülkemde kaht-ı ricâl

İbn Sina’yı bırakıp Nietch’eye âşık akıl
Batı hak ekseninde, Doğu bâtıl ve âtıl

Marx’ın Kapital’inden, kelimeler araklar
Onlarla yeşermez ki beyindeki çoraklar

Bilmez İbn Haldu’nu ve Mukaddime’sini
Ama bilir ,,Ben mütefekkirim’’ demesini

Onları kartal gibi yerden yere vururum
O parçalarını da havaya savururum

Benim efkârım, hissim, tabiki misl-i İsa
Kafatasım Doğuyla, içten dıştan murassa

Meryem Ana gibiyim, çekilirim uzağa
Bazen dipsiz içime, bazen uzak bir dağa

İsa’sıyla gelince, masun Meryem anamız
Zinayla suçlamıştı, Yahudi Hahamımız

Cemiyette makbûller, sadece o melûflar
Merdûttur kesinlikle, yeniliğe matûflar

Bu yüzden yaktım ben, o ince kâğıtları
Açıkcası bu yüzden, yaktım bu ağıtları

İşte bu ağıtlarım, yanan fikirlerime
Değeri bilinmeyen, düşünce pirlerime

Kime bırakayım ben, bu güzel yetimleri?
Öküzler ezip geçer, bu çiçek ve çimleri

Bırakın da ölsünler, bembeyaz kâğıtlarda
Bir kefenleri olsun, bu son sekeratlarda

Soner Çağatay 14.10.210 / Wuppertal