sakla düşlerimi anne
sönmesin buz tutan kalplerde
yanık türküler söyle kulağıma
burada şehirler yabancı
hap aynı yerimi sızlatıyor insanlar
şiirler düşüyor alaca karanlıkta yüreğime
kalemim hıçkırıyor
sığamıyorum artık hiçbir yere
sakla kağıtlarımı anne
sırlarıma ermesin babam

emanetinde can iç kanamalarda
yıkıldı inançlarım duvarlarda
ellerim yumruk
yutkunmaktayım
yine yolcuyum
kaşları düşmesin kardeşlerimin
sakla ellerimi anne
ocaksıza terlemesin

kimsesizliğim kuytularda sızıyor
içime işliyor bakışların nefreti
aynı kahroluş aynı tükeniş
soluksuz doluyor kirpiklerime
sakla gözlerimi anne
vurgunlara yağmasın

ihanetler üstüne kuruluyor
bohçamdaki şafak türküsü
çiğnedikçe anıların yükünü
ideallerim tökezliyor
çıldırıyor insanlığın son nesli
birazdan saldıracaklar
sakla beni anne
kimse dokunmasın

çürürken aynalarda tebessümlerim
yorgun acılarımı boğdum enginlere
kirlense de içimdeki nehir
kaldıramaz ihaneti kalemim
binlerce sözcük tutuşur içimde
çok şey söylemek isterim
ama
hiç

Azime Gürlek