Hüzün Vurgunuyum
“Ağaçları, çiçekleri anlat” diyorsun bana
“Kuşları, böcekleri anlat” diyorsun “Bak nasıl da tam ortasındalar hayatın Bak nasıl da kıpır kıpırlar yapraklar arasında” “Anlat” diyorsun “bunları anlat…” Belli ki senin de haberin yok İflah olmaz bir hüzün vurgunu olduğumdan… Durmak nasılsa kıyısında bir uçurumun Ve nasılsa bir atlamak çılgınlığı aşağıya Sonra birden vazgeçmek kahramanlığı Öylece yaşıyorum gelgitler arasında… Anlatabiliyorsan sen anlat Anlatabiliyorlarsa onlar anlatsınlar Bana yabancı söylediklerin Benden ırak… Ne olur beni kendime bırak… Ahmet KÖKEN |