Sonbahar tek tek düşürüyor yaprakları dalından hayattan yana tavrını koymuş yaprakları kavurup utandıran kızartan bir yaz sonrası. Kendini kandırılmış hisseden nice sabah alkışlamış deli bir baharın yaprakları. Ağacı dalından patlatan o inançlı yaşama sevdası şimdi bir yenilginin kıyısında öylece durur kimsenin aklının ermediği bir sıranın


Bir yazının.Bir izin peşine takılır gider.Gitmek… belki yolculuğun kendisi

Şimdi üşümüş bunca ruhu önüne katmış bir oraya bir buraya çarpan bu rüzgar her çarpışta bir daha kendini zedeleyen kavruk yapraklar…
Terk edilmiş kasabalar gibi şenliği gitmiş dallar kalır geriye
Gitmek peki nereye? Bu soruyu sormaya başlayınca kendini düşmüş bulursun
Birgün hayattan yok yazıverirler yoklama defterine bir anda


Vefasızlık değil gerçeklik bitirir İNSANI...ÇÜNKİ; VRLIĞINDAN EMİN OLDUĞUNUZ DOST+ARKADAŞ+EŞ+KARDEŞ ADI NE OLURSA OLSUN, BİR NOKTAYA GELİPTE TERCİHİNİ KENDİNDEN YANA KULLANMAYA BAŞLADIĞINIZDA ACIYA ESİR OLUYOR YÜREK...

OYSA Kİ SİZ ONLAR ADINA NE TERCİHLERİNİZDEN VAZ GEÇMİŞSİNİZDİR!.. BEN DEMEMİŞSİNİZDİR!..


Yenişmeye çalışınca herkesin hayat diye tanıttığı o yolculukta kayıp kazanç yenilgi zafer… gibi kavramlar çıkar karşımıza hayattan Korkmayı öğreniriz ama sevmeyi öğrenemeyiz
Bir yenik düşme hali işte önünde dostlar azalır yavaş yavaş sonra ölüm oynayacak kadar kalır yaşlı çocuklar


Hergün beraber olma ihtiyacı duyulur sonra masada üç kişi kalır oyun değişir sonra iki kişi küçük kavgalar ve sonra bie sandalyede uzaklara bakan biri kalır bütün kötü haberleri almış ve bu uzun ömrü hediye gibi taşıyamamaya başlamış herkesin aklında ön bahçede sandalyede oturan yaşlı bir insan resmi bırakan o uzun zaman…

ŞİİR ;sordu....

BEN;cevap aradım...

ŞİİR ; usuma sus dedi...

BEN ; gözlerime yürü...

şiirdi CAN DOST...HEMDE ŞİİR GİBİ ŞİİRDİ...RABBİM YÜREĞİNE ZEVAL VERMESİN....






hüzün şairi tarafından 10/12/2010 1:00:25 PM zamanında düzenlenmiştir.