ANLARSIN KÜÇÜĞÜM...
Bir gün gülmeyi unutur da,
Ağlamaya başlarsan gerçeklerin acı hakikâtleri karşısında. Ümitlerini,bir bir yitirip bencileyin hayata küsersen. O zaman beni daha iyi anlarsın küçüğüm. Gün olur da seversen. Sevdiğin,seni yapayalnız koyup da giderse. Onun hayâlini,ufukta beliren kızıllıkta, Garlarda,rıhtımlarda ve de mesken tutup meyhanelerde, Doldurup boşalttığın kadehlerde ararsan. Yalnızlık içinde,eski demlerle avunmaya başlarsan. Beni daha iyi anlarsın küçüğüm. Bir hazan mevsiminde,evinin penceresinden bakarken, Gözlerin,yapraklarını dökmekte olan bir ağaca takılırsa... Ve dalında,tek bir yaprak varsa ağacın. Koparmak için olanca hızıyla esiyorsa hırçın rüzgârlar. O yaprak direniyorsa kopmamak için. Lâkin,ötekilerinden farksız olmayacağını bilmeyerekten hakikâtin, Sonunda,katılıp hırçın rüzgârların önünde giderse. Gözlerin dolupta onu izlersen, O zaman beni yâd et küçüğüm. Çünkü,sen de benim gibi,o küçük yaprak gibi, Bütün uğraşlarının ve çabalarının sonunda, Kader rüzgârlarının önünde sürüklenip gitmeye mahkumsun. Çünkü,sen seviyor,duyuyor,özlüyorsun Çünkü,sen insansın küçüğüm... Erman Ulusoy Kırklareli |
Bütün uğraşlarının ve çabalarının sonunda
Kader rüzgârlarının önünde sürüklenip gitmeye mahkumsun.
Çünkü,sen seviyor,duyuyor,özlüyorsun
Çünkü,sen insansın küçüğüm...
tebrikler