ANALAR
Hasreti solurken tek başlarına,
Gurbetin elinden naçar analar. Geceyi ıslayan göz yaşlarına, Yürek yangınından kaçar analar. Gelir diye umut bağlar yarına, Her an düşer ayrılığın narına, Onları unutan evlatlarına, Hergün yürek yürek göçer analar. Coşkun mağma gibi kaynar özleri, Ağlaya ağlaya şişer gözleri, Birer yalım olur yakar sözleri, Yavruuum der kendinden geçer analar. Bazan sızlanması deysede cana, Ananın halinden anlar bir ana, Evlat kokusunun geldiği yöne, Teleksiz ve tüysüz uçar analar. Hisseder hasreti onda beş duyu, Ana sevgisi bu zannetme huyu, Bir lokma ekmekle bir yudum suyu, Göz yaşına katıp içer analar. Şefkati daima inler içinden, Sessizce kendini dinler içinden, Yavrusunu görse binler içinden, Eli yordamıyla seçer analar. uruşlu aşık şefkati |
Ozanlığın hakkını veriyorsunuz gerçekten.
Şiirin konusu da çok anlamlı, annelerin gönlümüzdeki yerini bir kez daha hatırlatıyor.
Güzel şiirinizi tebrik ederim,selamlarla