Vefa
Kan,
İnsanın, yeniden ölesiye seveceğine Kan; Bu kan/ma/ı Doldursun yüreğini; Senin aciz kaldığın Kandığın, kandırıldığın sevgi olsun. Varsın vefayı sen öğret ona Yalan sözlerini Dosdoğru duruşunla Haykır, Duysun, titresin yüreği. Varsın vefa kalsın sende, Sen vefasız hiç sevme. Ümit bitmesin, Kaç kere yaralansa da Tabyaların vurulsa Düşse mevzilerin; Aşk uğruna, Siperden sipere, Sürülsen; Her adımda adın batsın dercesine Yüreğine karabasanlar yüklense; Doğrul dimdik yürü, sendeleme... Sen ki; aşkı yüreğine mühürleyen sevgili; Hiç biter mi bir düşte, Bir düşüşte, Harlı yüreğini ateşle: Her doğan gün yeniden Bir vefa gösterip pencerene, Der ki, ey insan bak geldim, Karanlık dediğin gecelere; Kan/dil sus/ma Ve; Ben, koca bir güneş gibi vefalıyım de... (Eylül 2010 İstanbul) |
gülümse, gülümse ki gülsün gözlerin