Önce adın eridi potasında şiirin
Süzüldü bütün mazi bir yaşlı elif kaldı
Sonra ayını akibet gözün kalbin ellerin
Boğmak için kendini ak düşmüş zülüf kaldı

Bitti turna akşamı af dilemekte fecir
Üç harfin sıkletini taşımak şeytan işi
Ben yani azığını kuma gömen muhacir
Bir kabrin çeyreğine sıkıştırdım geçmişi

Bükülmüş bir dal oldu elif ihtiyar resim
Endam toprak yemeden men edilen tohumdu
Ben ücrasına düştüm adım aklım servetim
Kaf dağından süzülmüş bu birkaç avuç kumdu

Elif dedim medfundur sekerat yargıcına
Kamburunun rağmına geçiştirildi sorgu
Al kocamış talihi aşkı hecirle sına
Yuvasında boğulsun ötelerin simurgu

İşte çıplaksın şimdi sahrada elif kadar
Göze sığmayan heybet eridi dirhem dirhem
Ah öksüz kalan turna dilden ebkem türbedar
Gözyaşınla ıslanan kumdur yarana merhem