Durulmuş sabahlığımı giydim
ödlekler yumurtalarını bırakmışlardı soğuk
kar mevsimi değildi heryer beyazdı
içimde ruhum atıyordu
herifler damarımda bir yol açtılar buldozerle
herifler herif değildiler herif oldular zorla ancak

ıslak çömeldim atlı karınca bir binitti sevimli çocukların
peki benim saçlarımda ne arıyordu
gözsüz şövalyelerin
tahtadan zırhları
elma kabuğu soymuşlardı ve törpülenmiş
kargaşa vardı sadece şehrin kanallarında ve cüzzamlı itler
bakılmaktan yorgun
dilsizler ordusu geliyordu işte ellerinde davullarıyla,filleriyle
fileleriyle
yalandan dilsizlerdi
dillerinde binlerce pierce vardı


sonunda United ağlayacak nerden
biliyorsun demeyin anlamak için
geç bile kaldım
keçi yoluydu cigaralarım yuvarlandı
light bir kıyılmışlık vardı kan yoktuki
kahvede okey oynayanlar aniden ayağı kalktı


çocuk silah çekmişti:teslim olun
ey çağ teslim oldum çocukluğuna
çocukluğuma
benim
oyuncaklarım
kayboldu
derviş olmağa karar verdim
metropol İstanbul’un
metrosunda tanıştığım
sakalı,saçı,bıyığı ,kaşı kırkık
üryan adam
benden su istemişti
büfeden iki tane aldım

yıllar önceydi
dervişlik neydi aslında hiç bilmiyordum
16 yaşındaydım
habire Meydan Larousse karıştırıyordum

Sirkeci’de eski bir bina görsem
içinden dervişler çıkacak
sanırdım
dansediyorlardı orada
ben de gitse miydim??

durulmuş sabahlığımı çıkardım
yıkanmış verandaya astım
ödlek yumurtalarını
sahana kırdım
hayır kar mevsimiydi
farkında değildim
ve ben 40’ında değildim
ve buldozerler
ve kar yağıyordu
ben karları izledim durdum

içimde bir yerlerde ruhumu sarsan ben
sansarlar sardı korkuma güç aradım
başak tünelleri akşamdan kalmaydı
yuttum cigara dumanlarını ve gece nöbetteydi
göklerden habersiz miydi mavi çileler giyerken pansiyonerler
şehirde limitsiz geziyordu kargalar siyah
ateşin tüm hıncı damarlarıma battı:parkinson

ve ben dışarı çıktım

CENGİZ ZORLUOĞLU