İçim yanıyor kor kor, dilim de alev alev
Yıkıldın be yıkıldın ızdıraptan koca dev

Eskiden hep ağlardın âlem-i İslâm için
Şimdiyse susuyorsun, istihza ile, niçin?

Âlem-i islâmda dolaştım ben mektep mektep
Kalemler kırılmış ve uçup gitmiş mürekkep

Camiler tekelleşmiş, cemaatse mal olmuş
Hutbelerin mevzusu, içi boş masal olmuş

Fabrika işçisi, camide Haccâc-ı zâlim
Nereye kadar gider bu hevâî mezâlim

Mektep mezunu imam, başkana kul köledir
Almanya’daki camilerde, durum böyledir

Gelen imamlar ise, paraya tamah eder
Bir ev almak içinse camide semah eder

Akıncı ruhu ölmüş, imân âteşi sönmüş
Kalp yüzünü kabeden mala mülke dönmüş

Âteşe olmak için, değişir hep tüzükler
Altın oluverir takılan gümüş yüzükler

DİTİB’in camileri, kime tapulu aceb?
Diyanet anlaşmayı bozsa ne olur aceb?

DİTİB’i Diyânet diye yutturdular bize
Gerçek sahibini de unutturdular bize

Diyanet karışamıyor DİTİB’in işlerine
Ancak imam gönderir, gelirse işlerine

Diyanet’e sesleniyorum anlaşmayı bozun!
Bitsin, ortaya çıksın, artık bu mahfi oyun!

Halk DİTİB’i Diyânet bilip yardım ediyor
Devlet bunu, uzaktan, keyifle seyrediyor

Benden demesidir, yakında kokusu çıkar
Bir çıkarsa bu koku, ortalığı tam yıkar

Beş kuruş dahi vermem bu DİTİB çetesine
Rezalet derecesi varmış son kertesine

Kadın peşinde koşanlar şimdi orda başkan
Dinden sorumlu olmuş o zampara yapışkan

Diyanet’e diyor ki karışma teşkilata
Tapuları boşverin, al buyur çikolata

Dinden uzak adamlar dînî dernek kurdular
Meslektaşımın oturacağı koltuğa oturtular

Mavi, yeşil bereler olmuş beyaz takyeler
Süleymancı ve nurcu yazılmış o künyeler

Bıyıklarla edilmez dinde gerçek temâyüz
Temâyüze kâfidir namuslu nurlu bir yüz

Kılda kerâmet yoktur, yakışsa da ağbiye
İstersen gidip sor Abdurrahman Çelebi’ye

Ziraatçi Zühdü’ye emânet sohbette din
Kuzu kuzu dinler ilahiyatçı Hayreddin

Hiç utanmadan geçer, imam olur müftüye
Kamet müftüye düşer ve imamlık Zühtü’ye

Eline kitabı almış, ,,tek benim imam’’ diyor
İki kitap okumuş ,,ilmim tastamam’’ diyor

Üçüncüyü okusa ,,allâme-i’’ diyecek
Dödüncüyü de okusa ,,cihânım’’ diyecek

Vallahi istiyorum, kapansın İlâhiyat
Nerde kaldı ulûmda ehliyetle liyâkat

Cemaate ait ol, gerek yok liyâkate
Cemaatte ağır basar kefe sadâkate

Yeter artık Allah’ım! Bu hâle isyânım var
Bülbül-ü Akif gibi, bin âh û figânım var

İtikbâl-i İslâm’dan Yarabbi gümânım var
O adına ettiğim bir ahd u peymânım var

Vergisini vermeyen ,,ağbiden’’ âğâhım var
Mahkemeye vermeye içimde peymânım var

İcâzetsiz imamlar, yeşil sahada maçta
Hakiki imamlarsa bir tekme ile taçta

Ne hâcet var mektebe, yıllarca okumaya
Gözleri kısa kısa, ilimler dokumaya

Kırmızı kitapları indirirler raflardan
O sohbetleri ise safsata ve gaflardan

Kuran’ın rahlesini, Risâle-i Nûr kapmış
Başka düşüncelere, kâri onu sur yapmış

Risâle-i Nûrlarda meknûn durur inciler
Onları kömür görür kalbi kara zenciler

Üstâd! Sen de garibsin bu âlem-i İslâm’da
Aceba neler derdin olsaydın bu hengâmda?

Kitapların da düşmüş cühelânın eline
Tek adını dolamış şakirdler, o diline

Üstâdım! Unutulmuş, kitabın muhtevâsı
Cidden tebdîl edilmiş Kuran’ımın fehvâsı

Hadisler zikredilmez ilim meclislerinde
Bir şahsın adı var zebân-ı necislerinde

Keşke birgün dinlesen Risâle sohbetini
Kendi gözlerinle görsen dinin akıbetini

Birgün davet edildim hikmetli bir sohbete
Sohbet bitti, başladık imamla muhabbete

O sırada maç vardı, karşı televizyonda
Konuşuyorduk seyrederken hafif tonda

Hırvatistan’a mağlûb iken Milli Takımım
Birden iki gol attık ve dedi ki imamım:

Şu an Amerika’da futbolcu Hakan Şükür
Hocaefendiye demiş ki, bir oku, üfür!

Hocaefendi dua etmiş Milli Takım’a
Böyle kazanmış maçı Türkiye bir bakıma

UEFA duymasın sakın bu dua şikesini
İndirir sonra o,Türkiye’nin maskesini

Zaten sonuç malummuş o zât-ı mübareğe
Ne gerek vardı hocam o zaman bu paniğe?

Adama sormazlar mı, nerden aldın ilhamı?
Her gece peygamberi görürmüş, vallaha mı?

İmamın bu lafları, Hocama hakârettir
Bu davaya, İslam’a büyük bir ihânettir

O zâtın hatırına, dilim lâl olup sustum
Öfkeyi de içime hep haykırarak kustum

Muhlis insanlar da var dedim aralarında
Toz, tuz olmayayım dedim o yaralarında

İncitilmez elbette, su taşıyan karınca
Ama iş değişir elma yiyen kurt olunca

Hizmet balına konmuş oğul oğul sinekler
Boğazlarında dursun! yedikleri börekler

Hocamın kredisi nasıl olsa limitsiz
Su-i istimal edilir vakitsiz vakitsiz

Benim tek muhatabım yalaka çakallardır
Ve müttaki gösteren o takma sakallardır

Dil-i suzândan gelir bu feryâd ü figân
Âteşimi söndüremedim oldum da giryân

Duydum ki arıyormuş caminin biri imam
O çocuklar için kabul edip dedim: Tamam

Aylarca ders verdim çocuklara bodrumda
Şikayet ettim ama ses çıkmadı kurumda

Beni başkan çağırdı o yüce makamına
Uzun uzun baktı talebelerin rakamına

Hocam! Anlatın camide rahmetli Türkeş’i
Galiba ilk defa gördü benim gibi serkeşi

Muhasebeci girdi tam o ânda içeri
Elinde bir kağıtla ülkücü yeniçeri

,,Parayı yatırdım başkan’’ dedi bizim reis
İyi bir şey yapmış gibi gülüyordu pis pis

Meğer para Samsun’a, teşkilata havâle
Halkımın paraları, Bahçeli’ye nevâle

Çocukların sınıfı, penceresiz bir kümes
Yavrular zorlanırdı alırken derin nefes

Bu çocuklarım için harcamazlar parayı
Tâ burdan kurtarırlar vatanı, Ankara’yı

Bir nesil ziyan olmuş, buralarda kime ne
Hiç sevmezler tabi çomak sokanı dümene

Almandan hâmiledir müslüman Türkün kızı
Sütçü İmam’ı yerinde yatırır mı bu sızı?

Hansın çocuğu karnında, soyadı cüzdânda
Bunu duyan vicdânım her gece hezeyânda

Beni bir sen anlarsın, Âkifim, Arnavutlum
Mezarından kalkıp gel! evi virane yurtlum

*Ağlarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem.
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bizarım*

Akifim! Şu nâşıma yanında bir yer var mı?
Söyle, fani dünya kadar şu ruhuma dar mı?

Bana sual sormasın! kabrimde o melekler
Ağlatır cevaplarım, kalbimdeki gerçekler

Bir avuç kızıl kor var sol bağrımda hüzünden
Her gün alev alevdir, müslümanlar yüzünden

Uzaklaşmışlar ve uzaklaşmışız özünden
Biz çoktan çıkmışız Allah’ın o sözünden

Adam toplamak için partiye, cemaate
Kutsal kelimeler payândadır menfaate

Ne mutlu Türküm demek Türkiye’de âsân
Yurtdışında söyleyebilmek makbule şâyân

Bana gelmiş, Türkeş’i anlat diyor Türkeş’i
Gurûba yüz tutmuşken İslam’ın o güneşi

Ben olduğum sürece ne siyâset ne Şeytân
Giremez bir camiye asla, gayrisi Hak’tan

Ne verdiniz halkıma, din mi, dil mi, tarih mi?
Kendinizi tenkit gerek, tenkit yoksa kerih mi?

,,Gelin sınıf açalım’’ dedim bu çocuklara
İslam’ın güneşi vursun bu tomurcuklara

Ecdâdını tanısın, geçmişini hep bilsin
İmanın nuruyla Batı’nın şerrini silsin

İman olsaydı bu çocukların saf kalbinde
Alman’ın çocuğu olmayacaktı rahminde

Din, dil ve hiss-i namus kaybolmak üzeredir
Ülkücüde laf kürre, eylem miktâr-ı zerredir

Anlatamadım bunu, bu câhil dertsizlere
Kâfir arılar daha çok konar, Nergiz’lere

*Irzımızdır çiğnenen, namusumuzdur doğranan
Ey sıkılmaz, ağlamazsan bari gülmekten utan*

*Saygısızlık elverir... Bir parça olsun arlanın:
Vakit çoktan geldi, hem geçmektedir arlanmanın!*

Yerim ben yerim böyle bir milliyetçiliği
Ne yapayım İslam’sız bir kavmiyetçiliği

Yeter artık bıktım ben, bu içi boş laflardan
Tiksiniyorum artık bu kafası koflardan

Ecdâtla mefâhir, necib milletin ahfâdı
Onlarla mefâhir mi aceb şanlı ecdâdı?

*İstemem dursun o pâyansız mefâhir bir yana...
Gösterin ecdâda az çok benzeyen bir kan bana! *

*İsterim sizlerde görmek ırkınızdan yâdigâr!
Çok değil ancak! Necip evlâda lâyık tek şiâr.*

Almanya’ya kaç defa geldin Sayın Bahçeli?
Sordun mu halimizi başa geldin geleli?

Kaderine terk edilmiş burada üç milyon Türk
Gel gör hallerini de geleceklerinden ürk!

Tayyib’i al yanına, Gandhi’yi de unutma!
Gördüğün manzaradan sakın dilini yutma

Size kendi ellerimle börekler açarım
Yollarınıza da kırmızı güller saçarım

İsteyene bira ve kahve ısmarlarım
Hatta evimde misafir edip ağırlarım

Varınca vatana, Mecliste sor başbakana!
Ne yaptın bu millete sekiz yıldan buyana

Bunları sor ey muhâlefetü’l-muhâlefet!
İşte o zaman verir halkım sana vekâlet

Hiç sordun mu ne yapar buradaki dernekler?
Nerelere harcanır ödenen ödenekler?

Eğitim gecesi düzenledi bizim dernek
Katıldık oraya biz, eş dost ve ailecek

Ben de o caminin hocası olduğum için
Bana dendi ki konu: Aile, çocuk ve din

Fikren hazırlanmıştım eğitim gecesine
Meğer gelmişiz biz, dernek eğlencesine

Bir baktım bizim Bedia Akartürk sahnede
Bir asıldı Zahidem’e, dert bin oldu sinede

Ardından da çekince Çek Deveci Develeri
Bir görecektiniz meydanda bizim develeri

Tam üç saat bekledim üç beş dakika için
Bir fırsat gelmeyince, düşündüm için için

Oturup bir köşeye, yırttım o kâğıtları
Yükseldi gözlerimden kalbimin ağıtları

Eğitim meselemizi anlatırım sandım
Ama yine onların o laflarına kandım

Ben ayda alırdım iki yüz yetmiş Euro
Bedia’m ise iki saatte tam bin Euro

Bizim başkanın kızı, bir ,,polanla’’ evlendi
Bu duyan dertli sinem, alev alev alevlendi

Başkanım! Kurtardı mı Bedia namusunu?
Benim kadar vurdu mu duvarlara usunu?

O gece dernek parasıyla yeyip içtiniz
Göbekler ata ata kendinizden geçtiniz

*Zevke dalmak şöyle dursun, vaktiniz yok mâteme!
Davranın, zîra gülünç olduk bütün bir âleme*

Ne olurdu çocuklara harcasaydık parayı
Belki sarardık biraz kanayan bu yarayı

Çocuklar konuşamıyor, anadilini artık
Ahlak gitmiş, dil gitmiş, bekâret zârı yırtık

Derdim dünyadan büyük, bense bir karıncayım
Namlusuna mermi sürülmüş bir tabancayım

Aradıkları ,,dertli baş’’ değil, yağlı kuyruk
Kuyruk olamaz benim gibi başına buyruk

Yangın var alev alev, bir damlacık su yok
Bakan gözlerde bile, bir damlacık su yok

Dilim alevde yandı, bu yüzden böyle kızgın
Sen de yan ki kurtulsun payimâl olan ırzın

*Gitme ey yolcu, beraber oturup ağlaşalım
Elemim bir yüregin kâri degil, paylaşalım*

*Ne yapıp ye’simi kahreyleyeyim, bilmem ki?
Öyle dehşetli muhitimde dönen matemki!*


Baykuş Şahbaz

Kelimeler:

Agah: Bilmek, haberi olmak
Peyman: Yemin
Giryan: Aglamak
Payimal: Ayak altında ezilmiş