kopkoyu karanlık bir gecede

ay ışığı vurdu kalemle kağıdın üstüne



kalem hafifce doğruldu yerinden

iç çekti derinden



kağıda doğru uzandı ve

yazdı aşkının ümitsiz satırlarını kağıdın üzerine



"Sana geldim aşkımı anlatmaya

kalbimin kapısını açtım her satırımda sana "



kağıt suskun dinledi kalemin sesizce karalamalar yapışını üstüne

bir yorgan gibi kucakladı anlayışla kalemin satırlarını



kendince gülümsedi kağıt "cocuk ne güzelsin sen ama kucuksun benden

olgunlaş acılarla oylece gel benim yanıma "



kalem durdu hissetmiş gibi sözlerini kağıdın

ağladı inledi sesizce satırlarında her noktada ve vürgülde



kalem sonra yazdı kağıdın üstüne acılarını "aşkımı kucuk görme ben seni sevdim ömrümce

sensizlik kocamanbir boşluk kalbimde "



kağıt gülerek "sen ve ben aslında biriz acıdım sana

ancak bu aşk sürmez çünkü yıllar var aramızda

ve sen çok gençsin bu hayatta"



kalem iç çekti yine "kucugum ama buyudum aşkınla sar beni kıvrımlarına

kucakla beni o bembeyaz sayfalarınla"



kağıt güldü "sevdin mi beni aşık mısın bana

cok hoşsun ama veremem karşılık sana"



kalem "sevmek ne demek eridim yandım aşkınla

yazdıkca bak tukendim bittim her satımda"



ve ay ışıgı koydu son noktayı aşıkların arasına

fısıldadı kulaklarına

" hep sevin birbirinizi üzmeyin ayrılmayın asla

kalpleriniz bir çünkü

o ümitsiz şairlerin ümitsiz satırlarında ...."