Herşey boş gibi bana .
Adı yok.
Kavşakta kaybolmuş gibiyim.
Yola çıkmışım sersem sersem yürüyorum .
Adres yok.
Gideceğim yer belli deil.
Gezdiğim gördüğüm yerlerin rengi yitik.
Zevk almıyorum.
Huzuru bulduğum o yeri arıyorum.
Orada olmadığını bilip üzülüyor, kahroluyorum.
Senin yokluğunu hiçbişey dolduramıyor.
Hiçbişeyyyyyyyyyyyyyyyyyyy.
Sadece avunuyorum.
O kadar...
Sanki İstanbulda gurbetçiyim.
Bellisiz sokaklarda dolaşıyorum.
Ahhh memleketim. sen yoksun artık.
Bu şehir bana çok.. her yer üstüme üstüme geliyor .....nerdesin...
Dün gece sığındığım anılarda seni gördüm yine rüya gibi..
Gözümden akan incilerin kömüre dönüştüğü yer altı kuyusunda girdaba girdim
Karanlığın acı feryatları gözlerimden dökülen her damlada ihanetinin göstergesinde Sele dönüştüğün an kadar büyüksün.
Oysa, bu küçücük yüreğimde senin için bir okyanus kadar sevgi sığdırmıştm yüreğime....
Ahhh be güzelim kader çizginde neden ben yokum....
Beni es geçtin.

A.MORKOÇ