geç kalmış bir ilkokullu çocuk gibi
nefes nefese ve yanaklarım kıpkırmızı
sanki ciğerlerim kopacakmışçasına
sanki iki adım az atarsam dünya duracakmışçasına
koştum sana doğru
tarçın kokulu salepli sabahlarda

aşkın yıldızlı gecelerini
yüreğin ateşini ve küllerini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

bir elimde birşey mutlaka olurdu
veya cebimde bir sakız bulunurdu
biliyordum en basit şeylere bile ihtiyacın olurdu
sanki yolda bulmuşum gibi verirdim şaka yollu
bana yazmanı istediğim mektubun pulunu
unuttum ben kendimi bu doğru
tarçın kokulu salepli sabahlarda

sevginin alınmayınca tükendiğini
ben olmayınca senin gideceğini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

kış masallarının sonu genelde mutlu olurdu
nasıl olsa ayak izlerinden bulurdum yolu
ondan olsa gerek kar hep yağacak sandım
dönüşümde sıcacık bardağı avuçlarıma alırdım
o tarifsiz kokuyu doya doya soluklanırdım
tarçın kokulu salepli sabahlarda

olanın eskimekten öte yok olup eksildiğini
tadların kokuların değiştiğini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

aşk şiirlerimi yalı pencerelerine gizlediğimde
yalıların yandığını görmemiştim
kupkuru yüreğime su diye seni verdiğimde
dalgaların denizfenerlerini bile yıktığını bilmiyordum
aklımdan geçenleri yazarken şimdi farkediyorum
bir dalgakırana oturmuşum ve arkamda bir yalı enkazı
vakitlerden
tarçın kokulu salep gibi bir boğaz sabahı