Yine asiyim!

Karanbole yaşıyorum belki bu hayatı…

Susmak aslında bilmediğim bir tarz,

Konuşmak alabildiğine tüm duygularımı…


Neden niçin olmadan asla!

Sadece gözlerine bakmak…

Sadece gülmek hayata,

Susamak ama asla susmamak!


Kelimelerde buluyorum tüm anlamımı!

Kim ne derse desin…

En azından açıkça anlatıyorum derdimi,

Açık apaçık aktarıyorum sevgimi…


Lugat-ı Türk konuşuyorum bazen,

Bazen; İstanbul şivesi…

Kimi zaman lazca hoşuma giderken,

Kürtçe veya doğu şivesi de memleketimin dili…


Yutkunduğum tek bir dert var içim!

Hani ayırıyorlar ya ayrım yokken…

Kimisini Türk Kürt,

Kimisini Suni Alevi…


Kıskanmak oluyor ya sevdiğini,

Hani özümsemek yerine reddetmek!

Hani güvenirsin ama o annesini sever,

Bırakıyorum kendimi soğuk savaşın durağanlığına…


Yalnızlığım var kalebodurun tek rengi gibi!

Senlik var şenlik gibi…

Ben varım birde kelimelerim,

Sustuğumda harf olan, şiir olan, yazı olan…


Bir koca İstanbul a hayranım,

Birde Viyana ya yürüyen ordulara…

Bir bakışlarına aldanırım,

Birde davulcunun manilerine!


Ben böyleyim belki senin zıttın!

Öfkemi yendiğim, sevgimi yeşerttiğim…

Ben böyleyim 3 kelimeden hep fazla,

Ben böyleyim 4 kelimenin hiç yetmediği…


Ömer KÜÇÜKKAYA

00:19 14.11.2006