BOŞ VER BE GÜLÜM.
Çileleri yastık, ettim başıma.
Ağu kattı nankör, insan aşıma. Kime canım dedim, yedim bir sille. Bülbülle şakıdım, sevindim gülle. Var günde dostlarım, her zaman çoktu. Yedik içtik gezdik, itiraz yoktu. Anladım gerçeği, iş bozulunca. Nağmert kapısından, kul kovulunca. Teselliyi buldum, ben şiirlerde. Kalemim dostumdu, kötü günlerde. Bana sizden yakın, yüce mihmanım. Bana yol gösterdi, nurlu kitabım. Sıkıntılar bir bir, gitti ruhumdan. Kaybetmedim asla, ben onurumdan. Bir dilim ekmeğe, şükrederim ben. Zengin ol yoksul ol, çürüyecek ten. Okuyan beklide, şaşıp kalacak. Yok günde dost olan, makbul olacak. Bunları yaşıyor, bu insanoğlu. Doğruluk azaldı, kötülük dolu. Yangın var yanıyor, dört bir yanımız. Yalana dolana, doydu karnımız. İnsanoğlu nankör, doymuyor nefsi. Yalılar villalar, bitmez hevesi. Türkmendağlı derki, ölüm var ölüm. Din iman toz duman, boş ver be gülüm. HİLMİ CAN. 20.AĞUSTOS.2010. (2856) |