GELEMEM
(Kardeşim Alper Karaçam’a)

Ayaklarım tutmaz aşamam dağları
Çağırma gülistana kanatsızım gelemem
Gitti ömrüm tükendi gençlik çağları
Felek vurdu gözüme sızım var gelemem

Çekilir ağlar alırlar bedenim yardan
Yarenin, yarin sözü ağırdır kurşundan
Başıma gelenler vallahi gönül borcundan
Gel desen nafile bittim gelemem

Hicabım yırtılır ateşte kızarır yüzüm
Vakit gelir nara yanar temaşasız ölüm
Düşer yere yıllarım hicranda ömrüm
Pul versen ne fayda yolsuzum gelemem

Kararır gözlerim, kapanır defterim
Mahşere ulaşır dilimdeki iniltilerim
İçim başka dışım başka söylerim
Yolum ateşlerde çaresizim gelemem

Bir ayrılık, bir ölüm bir yoksulluk
Bu yalan rüyayı hayra nasıl yorduk
Daha var derken yolun sonunu bulduk
Tükendi ömrüm gönülsüzüm gelemem

İsmail’im sönmüş ateşim neyleyim
Akılsız başı taşa vurup ikiye böleyim
Ağlayıp isyan edip kader mi diyeyim
Son gündeyim, kefen giymişim gelemem

İsmail karaçam
3 temmuz 2010, cumartesi, saat 16.13