Kelebeğim,

bu günlerde Seni özlediğimde tebessümüme gülümseyip,

dut ağacına sırtımı verip,

tepemdeki dallarda serçelerin serenâtlarını dinlerim

ağaçların yapraklarını sallayarak oluşturdukları

rüzgârla hafifletmeye çalışırım yüreğimdeki hasretini

şakaklarımdan ağrılar bir bir sökün ederler bilinmeyen adreslere

kırgın akşam üstlerim bir bir ayrılırken kapımdan

sıla,gurbet adınla özdeşleşirken,uzağıma düşerler şimdi

ve karşıma geliverirsin

karınca tırmanışlarının sempatikliğinde

uzanır mavi parmak uçların tenime yeşil yeşil

fırtınaya tutulan bir alev gibi tir tir titrerim sana her hücremde

ışıksız kuytulardan kırlangıç kanadında süzülüp

gün yüzüne yüz sürer sevdam

yokluğunun sancısı düşer verdiğin yürekle

simsiyah zaman



öylesine mâhzun,

öylesine hüzünlü…

şu an alfabenin “sen” harfindeyiz;müzik ve ben…