Güzel mısralarınızda özümüze yabancılaşmanın hüznünü tattım. Hazin tabloları huzurlu tablolarla telafi edebileceğimiz günlerde buluşmak umuduyla...Kaleminize sağlık.

KONUSUYLA İŞLEVİYLE GÜZEL BİR ŞİİR ŞAİRİ TEBRİK EDERİM..............

Ölüm, mutlak hakikate açılan kapı...

Kimi için bir şeb-i arus, kimi için geri dönülmeyen bir nedamet.

Kimine göre de aslına rücû ederken duyulan sancıdır ölüm...

Şiir çapraz kâfiye ile örgülenmiş olsa da kâfiye yönünden zayıf kalmıştır. Üslup sanki biraz üstadı hatırlatmakta... Tema da yine içe dönük, ferdi ve maneviyatçı olunca bunu düşünmekte bir beis göremiyorum...

Şiirde bir şairin çokça dikkat etmesi gereken bir husus ihmal edilmiş ki, oda imlasıdır elbet...

Ey insan! Ünlemden sonra her kelime büyük harfle başlar Türkçede...

Deryaları aşıp ta... de da bağlaçları p, ç, t, k gibi sert ünsüzlere denk gelse bile hem ayrı yazılır ve hem de yumuşamaz ve yine “de, da” olarak yazılır.

Cüz-zi kalır kelimesi de böyle yazılmaz. Cüz’i olarak yazılır. Arada tekrar bir z harfi yoktur.

Saltanat-ı vücud-a derken derken “a” hâl eki neden ayrı yazılmıştır. Dilerim şâir bunları dikkate alır ve imlasını değiştirir.

Vasat bir şiirdi.

Muhteva itibari ile okunabilir.

Çünkü kişiler için ölüm gibi nasihat var mıdır?

Hele biri derse “ölem” diye yüreğimiz cız eder...


Selâm ve saygı...

Anlamlı ve güzel dizelerinizi kutluyorum dost...Yazan yüreğinize sağlık...RABATLI