her soluk’ta bir daha geri gelmiyeceğin’i bildiyim zaman
bütün geçmişler’i bir sayfada topla’yıp yazmak gelir aklım’a
her gün uyandı’ğım sabahları’mı/ gece den kalan akşamlarımı
her gece karanlıkları’mı, sokakları’mı sabahları’mı yanlızlıkları’mı

baharın kokusu’nu yazın sıcağı’nı/ annemin kucağı’nı
ne var’sa geçmişim’de acı tatlı / kanayan yanlarım’ı tüm anlarım’ı
buğday’ın çile’sini ekmeğin kokusunu/ postacı’nın kapımıza getirdiği ilk mektubu yazmak

ve birden aklıma gelen şu
RABBİM beni ne güzel ömrünü silemeyen bir kitap gibi yaratmışsın sana hamdolsun dedim .
ve yazmayı durdurdum çünki yaşadıklarımı
bir kitaba sığdıramazdım ama ALLAH
benim bir kum tanesi kadar hafızama ömrümü kainatı sığdırmıştı
yırtılıp atılmaz isresende silinmezdi.
ve postacının getirdiği mektupta kalıp
okumalıydım tâki yazmayı öğrenene kadar.