GELİVERSEN ÖYLECE
Sonları yaşıyorum seninle
Uzaklarda bir sessin duymak istemediğim......... yada hissedemediğim bir histe isyanımdasın.......... Bıraktım.... Karıştın artık uzaklardaki sesle gidiverdin öylece........... Kalakaldım şimdi; yalnızlığımda hep sensizlik sensizliğimde hep yalnızlık. her şey hazan nasıl girmişsen içime unutamadım işte.......... şimdi; Anılarımda yaşlar saçlarımda sonbahar bekliyorum, ne olur GELİVERSEN ÖYLECE............. gül tuzcu karaman |
hem rüzgarda sonbahara iliştirilmiş saçların tellerine. ama en güzeli ne biliyormusun sevgili şair; GEliver denilmesi.
AŞk keskin bıcak, aşk iki tarafıda kesen , tutulacak yeri olmayan,kati kuralları tek dokunuşla yok eden, bencilliğe mahal vermeyen , koca çınar gibilerini deviren nelere kadir gelen aşk...
Ve emir telakki ettirmeden hatta ettiremeden.
Şimdi siz demişsinizki;
Ben seni unuttum sayılır, adını andığımdan değil, çok fazla yok olmandan aklımdasın, ahanda şu toz kadar umurumda değilsin, anılarımda kalakalmış bir yanın, çokta tınn!!
ama son satır öldürmüş, son satır karalamış tüm yazdıklarınızı.
"GELİVERSEN ÖYLECE"
Ben perişan, ben virane, ben öyle ben böyle. Sana gel diyemem bile.
GELİVERSEN ÖYLECE.
Gelivermek, ricaminnet, kırılan gönülü istersen bir kez daha kır, kır istersen ama GELİVERSEN ÖYLECE..
bu satır kafi şaire, bu satır kafi...