GÖNÜL KUŞUM
Gönül kuşum aşk’tan yana çok çekti
Kırdılar hep kanadını kolunu Hasret onu kurşunlayan tüfekti Vurulunca kaybederdi yolunu. Hoyrat eller yuvasını yıktılar Atmacalar karşısına çıktılar Bir avuçluk sevdasını yaktılar Sevemedi, öpemedi gülünü. Severken hiç ayrılmadı edepten Ar ederdi küçücük bir sebepten Gerçek aşkı aradıkça o hep’ten Salladılar her konduğu dalını. Gönlüm güle yalvardı hep; "gül" dedi Gül naz yaptı, inat etti gülmedi Tükenince ümitleri ebedi Kanatlanıp tuttu azap çölünü. |