Sonbahar kandili
büyüyordu kalbim
sonbahar kandili yanınca yüreğime göl oluyordum ırmakları aksın kapatsın toprağa beni diye çocuktum yorgundum ellerime değmemişti el izleri kar yağıyordu avuçlarımdan sevgi sesleri boğazımda düğümdü bekliyordum hayatın bir adımını kaç gece duvarlarda toprağa bıraktıklarımı saydım kaç gece sokağa attım kendimi içimdeki yangını söndürsün diye sevdalıydım korkuyordum sevdamı bağıra çağıra haykırmaya saatler hep ölüme vuruyordu hep ayrılıklara durdurmak için sarıldıkça gidenlere büyüyordu kalbim en soğuk sonbaharlar yağıyordu gözlerimde |