Anka
Çıkmaz bir sokaktayım
Karanlık geceler çağlıyor avuçlarımdan, Gökyüzüne sarıyorum tütünümün tellerini Rüzgarda sarmalıyorum dumanları Ölürcesine bir nefes gerisi, her şeye meydan okuyan… Çığlıklarım mı sustu, kim bilir? Neydi her şeyi anlamsız kılan… Sevgili mi, telaşe mi ölüm mü yoksa? Yok, yok değil bunların hiçbiri… Bir şey var, anlatılması mümkün olmayan, Sanki zihnimin köhneleşmiş ustura tarafında Belki de yalanlara uyarlanmış gerçekler her şeyin katili İnanmaya meyletmiş bir yüreğe karşı birbirinin tarafında… Bakarsın bir gün gelir belli mi olur, Soluk soluğa bir krizantem patlar tomurcuğunda Küllerinde gizlidir Anka’nın asaleti Yıkılsa da madebi, ateşler pınarında… A. Selim AKOL |