ıradık birbirimizden
açtı
açıktaydı yol bilmez iz bilmezdi büyük şehrin labirentlerinde. kaybolmaktan korktu gözlerini kapadı güneşe yürüdü... her adımda gözü görenler çarptılar ona. yapraklarını yoldular dallarını kırdılar şaşırdı... görenler görmüyordu. elleriyle anlattı parmaklarına yükledi aşkını umudunu inancını... sol göğsünden aşağıya bir çizgi çizerek ’sizleri seviyorum’dedi. görenlere duyanlara. birileri konuşuyordu soluk almadan bildi ki konuşanlar duymuyordu. ne kadar da küçüktü küçücüktü dünya insanlar sığmıyordu ne şehirlere ne dağlara ne vadilere. minicik miniminicikti yürekler. oysa yunusun gönlüne dünya sığardı bir lisan bir insan iki lisan iki insan diye diye lal olduk sağır olduk kör olduk dönüp bakmaz olduk birbirimize.. 09/08/2010 ödemiş |