SAZ ÂŞIKLARINA.
Şevkle vurur sazda tele.
Nasihatler verir ele. Sevdalanmış o bir güle. Kimi ölmüş kimi çalan. Diyar diyar gezen onlar. Güzelliği sezen onlar. Mani türkü dizen onlar. Kimi yayan kimi yavan. Her birisi şevkle gezer. Esen yelden hile sezer. Karşılıklı dörtlük dizer. Kimi Hakk der kimi canan. Nice ünlü gelmiş geçmiş. Dadaloğlu ise birmiş. Sazdan sözden sürgün yemiş. Kimi suçsuz kimi suçtan. Karaoğlan hep dağlarda. Sazla gezmiş Toroslarda. Güzeli sevmiş bağlarda. Kimi çapkın kimi yaman. Veysel’e söz söylenir mi? Çile sazla dillenir mi? Kara toprak güllenirmi. Kimi kazan kimi bozan. Zaralı can ozan âşık. Cümle şairle barışık. Atışmalara alışık. Kimi yazan kimi ozan. Demiş çeşmi siyah gözler. Mahsuni yi gönül özler. Peteğinden balı süzer. Kimi bahar kimi ozan. Ozan Arif derler ünlü. Alevi var kimi sünni. Hepsi Hakka doğru yönlü. Kimi rüzgâr kimi tufan. Yörük oğlu Türkmenoğlu. Sümmani var Çobanoğlu. Pervari’yle Koman oğlu. Kimi tarih kimi zaman. Esen rüzgâr hak der diller. Âşık Allah için söyler. Bülbül öter açar güller. Kimi Hakk der kimi Rahman. Üzülmesin sayılmayan. Gülşah bacım kırılmayan. Âşık odur darılmayan. Kimi başak kimi harman. Diyar diyar geze geze. Bahar biter erer güze. Kaş çatmadı hiçbir yüze. Kimi ilaç kimi derman. Usta çırak ilişkisi. Yetiştirir yeni nesli. Sazı çalmaya hevesli. Kimi kepçe kimi kazan. Verimlidir Anadolu. Türkün yurdu ozan dolu. Hepsi birer Allah kulu. Kimi töre kimi ferman. Türkmendağlı sazı bilmez. Hüzün basar bazen gülmez. Doğruluktan taviz vermez. Kimi dağdır kimi duman. HİLMİ CAN. (2813) |