Yoklugunda...Yokluğunda yaşadım sevgimi Yalnızdım hep şehrin onca kalabalıklarında Duyduğum kendi adımlarımın sesiydi Çarpık kaldırımların taşlarından gelen....... Yürüdükçe yaklaştığımı düşünürdüm Yaklaştıkça uzaklaştın yokluğunda Uzaklaştığında anladım Sana olan sevgimi, bana olan sevgini Seninle dolu olsa da benliğim Yaşananlar hep sensizliğimle Yokluğunda yaşadım sevgimi Böylesine hissettirmemişti kendini yalnızlık Yokluğunda hiç bu kadar sensiz kalmamıştım Gözyaşlarım hiç bu kadar ıslatmamıştı Güneş hiç bu kadar az ısıtmamıştı yüreğimi Karanlıklar hiç kararmamıştı bu kadar. Açlığım... Susuzluğum... Ve içimde sakisi olmayan sarhoşluğum. Dalışlarım...... Gidişlerim...... Hiç acı vermemişti böyle nefessiz kalışlarım. Yoksulluğum, yoksunluğum.... Acıları böyle derin sancılarla duymamıştım. Seninle değil yokluğunla yaşadım ben... Tenine dokunmak istedim Nefesini hissetmek nefesimde Sıcaklığını duymak yaşamak Her aradığımda yoktu karşımda gözlerin Dalıp gidemedim derinliklerine denizimin Oksijensiz kaldı ciğerlerim Kokunu içime çekemedim Yüreğimde filizlenen sevgi tohumunu Gözyaşlarımla suladım Hasretinle, özleminle besledim Yokluğunda yaşadım sevgimi Belkide bu yüzdendir açamayan çiçekler Ve sürgün vermeyişler.... Dilek Uzun Nizam |
Yalnızdım hep şehrin onca kalabalıklarında
Duyduğum kendi adımlarımın sesiydi
Çarpık kaldırımların taşlarından gelen.......
KALABALIKLAR İÇİNDE YALNIZLIK DUYGUSU Beklemenin dayanılmaz sancısı.Biraz da kırılgan İçtenlikli dizelerdi