Canın yanmadı daha güzelim…yanmadı.
Gidişlerimin ardında kalanlar yetmeyecek.

Anılar alev alev oynaşırken, ahlarını duymayan bir ben,beddualarının hız alamayıp virajda yalpalarda sen savrulursun…
Vurgun yiyen yüreğinin yakarışları aminsiz dualarında yaşarken sen, ahenkle aşk aşk diyen dilini susturamazsın.
Son tren kalktı,yola koyulan ben etrafımda ki papatyalardan taç yapıp ummana atarım, kahkahalarım ulaşamadığın gök yüzünü sımsıcak saran bulutlar gibi yağmurla iner bedenine.. titremelerin ise azgın boğa endamıyla savrulan senin, her kılıcın darbesinde cadının şarkısı olur amigonun dudaklarında.

Sevgisiz gözlere oturan ışık ..yüreksizliğin kendi acımasızlığında kamaşır.

Ahh ne yapsam da özürlüğümü alsam… planlarınla çıkarsın merdivenleri. Ulaşamadığın doruklardaki hazzın tadına varamazsın,çığlıklar yüreğimin suçu yok der…der ama artılar eksileri yemeden işlemi çarpılara getiremezsin.
Sen …..sen alırken yüreğimin masumiyetini ses vermedim____
Şimdi evren sustu ..
Bakışlarınla yakarışların duyulmaz tersi dönen aşkınla.
Dizleri tutmayan sen, yıkılışlarına lavlar sorar neden…?
Her yanışın benli izlerin haykırışıdır artık,beyhude çığlıklarının sızılarında lütfenlerini duymayan ben.
Söz vermiştim sana ….çiğnenen toprak yapma.. ayaklarının altında.. gömerim o toprağa seni ….ki nutuklarıyla şimdi selaa vaktidir az kaldı cenaze namazının bitimine.
Helal olsun naralarımla ELVEDA.
BERNA ÇANKAYA