Okunmamış bir öykünün,
Buram buram yangınlı satırlarına sakladım seni.
Riyâkar şafaklarda kokunu çektim.
Ciğerlerimde kanayan yarama.
Fakir, kimsesiz bir ölüm gibi.
Sözlerimi küstürdüğün özneleri de kilitledim.


Ezberlenmiş yalanlar sürerken bir mahşerde ömrüme, sen.
Cesur onurumla,labirentlerinde kayboldum.
Her gece bir şiir öldürdüm, cehennem kırmızısı.
Dudaklarıma bir alev bulaşsa da özleminden yapılmış.
Kalabalığının arasından aldığım sefil hüzünleri
Senden hediye diye hiç kirletmedim.


Sessiz ve usulca,
Rüzgâr ekince bu şair,
Hep fırtınalar dokunurdu kalemine.
Ve şimdi sol yanıma, ne zaman bir sevgi çarpsa,
Sanki her yer, ateşin semalarına dokunan bir lehçeyle haykırır.


Ey karanlık !
Meryem soyunur mu?
Asırlardır boyanan bu böğürtlen kokulu yangınlı sevişmelere.
Ey acı !
Aşk için ne kadar ölmek gerek?
Kekremsi zamanların pembe heveslerinde.



Sessizliğim duyulsun istemedim.
Gece vapurlarında kış bürümüş yüreğimden,
Kasımpatılarıma ne zaman yağmur yağacak ?
Artık çiçek olmak istemiyorum.
Ölümün gizli ırmaklarıyla beslenen.
Sen incittin.
Bir baharın ebruli ruhuyla gelip, mahzunluklarımı.



Gün soldu.
Soyunmuş, çıplak çocukların koynunda.
İhanetinin hasatıydı,ömrüme bırakılan bu çiğ damlaları.
Ah! Bir prensi soluklarımla okşayıp,
Avuçlarımda masallar biriktirdiğimi artık Azrail’e anlattım.


Ve artık çiçek olmak istemiyorum.
Sadece,
Örümcek ağlarına takılan düş renklerimden bir helallik alacağım var.
Affetme beni olur mu?
Çünkü; naftalin kokulu mevsimlerde çiçekler açmıyor.


YASEMİN CANAN...