Yokluğunda yaşadım sevgimi
Yalnızdım hep şehrin onca kalabalıklarında
Duyduğum kendi adımlarımın sesiydi
Çarpık kaldırımların taşlarından gelen.......
Yürüdükçe yaklaştığımı düşünürdüm
Yaklaştıkça uzaklaştın yokluğunda
Uzaklaştığında anladım
Sana olan sevgimi, bana olan sevgini
Seninle dolu olsa da benliğim
Yaşananlar hep sensizliğimle
Yokluğunda yaşadım sevgimi
Böylesine hissettirmemişti kendini yalnızlık
Yokluğunda hiç bu kadar sensiz kalmamıştım
Gözyaşlarım hiç bu kadar ıslatmamıştı
Güneş hiç bu kadar az ısıtmamıştı yüreğimi
Karanlıklar hiç kararmamıştı bu kadar.
Açlığım...
Susuzluğum...
Ve içimde sakisi olmayan sarhoşluğum.
Dalışlarım......
Gidişlerim......
Hiç acı vermemişti böyle nefessiz kalışlarım.
Yoksulluğum, yoksunluğum....
Acıları böyle derin sancılarla duymamıştım.
Seninle değil yokluğunla yaşadım ben...
Tenine dokunmak istedim
Nefesini hissetmek nefesimde
Sıcaklığını duymak yaşamak
Her aradığımda yoktu karşımda gözlerin
Dalıp gidemedim derinliklerine denizimin
Oksijensiz kaldı ciğerlerim
Kokunu içime çekemedim
Yüreğimde filizlenen sevgi tohumunu
Gözyaşlarımla suladım
Hasretinle, özleminle besledim
Yokluğunda yaşadım sevgimi
Belkide bu yüzdendir açamayan çiçekler
Ve sürgün vermeyişler....

Dilek Uzun Nizam

Yokluğunda yaşadım sevgimi
hüznün ılıklığını hissettim,
sonra bir kor düştü bildinmi?
Hiç yaşadınmı sen böyle bir sevgiyi.ÜNALAN