bir garip düş
bir boşlukta bekledim
devrildi karıncanın yükü yüklendim sevda çıkınımı astım musa’nın asasına yürüdüm menzilim umut bir buluta dayadım sırtımı durdum ağırlaştı dünya omuzlarımda attım kamburu sırtımdan kuşandım insanlığımı üfledim israfil’in surunu koştum menzilim sevgi bendeki sen yorgunluk üşüştü başıma çirkinliklerden arındırdım dünyamı dünyamdaki seni çiçek ektim çiçek derdim çiçek saçtım güneşi azad ettim uçtum nerdeyse sana varacaktım susuzluktan yandım uyandım |
Fakat yine de menzil umut olsun...
kutluyorum