yazgısı kalu belada gizli
kıyımı kıyamette gizlenmiş gecenin...
içinden döllenir,
ve açar akıl bahçesinde
dikeni vicdanında karanlık çiçekler
süzülür kokusu
aralanan her kapıdan



ruh sarhoştur
meyline gönül vermekten
sen ki kibrinle
kendini büyüten behbaht
bre aptal
bre densiz
ve ayyaşı olmuş maddenin
kazandıkca doymayan gözün
sırtında duran
kamburundur aslında nefs’in
o gün ki gelir
kırılır yıldızlar birer birer
çelik ağırlığında
düşer ellerine günahın
suya benzer keşkelerin
uğramaz kurumuş damağına
akıp gider kendi yoluna


şimdi sıkıysa
dönde bak geriye
kalk kalkabilirsen altından
gurur denilen dağın
bre verdiği sözde puşt
bre yaptığı her işte kahpe olan
doymak bilmezken zulme
doğmak mı istiyorsun yeniden
arınmak için günahından
bir terazidedir şimdi ömrün


demlene demlene devleşen günahın
sığmaz olur alemlere yedi ceddin
kandır artık akıttığın
üç öğün aşın
her kaşıkta seni boğmaya yeten
işte budur sonun
bre insan müsveddesi
bre kendini bilmez deyyus...