0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
940
Okunma
Bir acının susturduğuydu gece,
Ve gecede susan insandı ağlayan,
Yalnızlığında kendine sınırlı tebessümler biriktirmiş,
Aralarında ölüme nefretimsi kahkahalar katıyordu sınırsız.
Bölünmüş uykuların hesabını soruyordu kimseye,
Kim bilir hangi düşten düşmüştü acıması olmayana…
Kendini başka bir yüzde arayan,
Ama asla bulamayacak olan bir kaybolmuşluk ifadesi
Kendi yüzünde yürüyordu…
Büyüyordu geceye, geç kalmışlığın karmaşığı.
Hüzün bir hicran masalıydı…
Bütün aynalar aynı ruhu yıpratıyordu durmaksızın.
Her dudak “hoşça kal” fısıltısıydı kulaklarında,
Bin bir sessizlikle, kendine yalnızlıklar çoğaltıyordu,
Kendine buhran…
Bir acının susturduğuydu gece,
Ve susuşuydu nefesin…
