seni ne zaman anlatmaya kalksam
bir fırtına kopuyor gökyüzünden
kağıtlar rüzgarla savruluyor
kalem yetim kalıyor elimde
avuçlarım ıslanıyor
gözyaşlarım bile kendi gölgesinde ağlıyor...

çaresiz sevgi besliyorum yüreğimde
aklını yitirmiş bir şairim herkesin dilinde...
hangi duam seni bana kavuşturacak
beni seninle barıştıracak
beni sensiz ağlatmayacak
hangi duam seni bana bağışlayacak...

seni taşıyan cümleler dökülüyor kağıtlara
her harfim sen oluyor yazılarımda
dokunmuyorum..silinirler diye
daha fazla bakamıyorum
kaybolur giderler diye...

daha kaç gecenin nöbetini tutarım
mahşer çığlığını duyarım
ebediyen sensiz kalma
korkusuyla yaşarım
daha kaç gecenin karanlığında
yıldızsız bir geceye bakarım...

gecenin yüzünde şarkıların çalıyor
kıskanıyorum onlar sana dokunuyor diye
yüreğim seni ezberlemek istemiyor
usanır da pes eder diye
bırakır o da gider diye...

bu gece de seni bekliyorum
kendimi bekliyorum
yüreğini, yüreğimi bekliyorum
biri çıkıp gelsin...ne olur !
daha fazla dayanamıyorum
ölmüyorum ama
senin istediğin gibi sürünüyorum...

ERDEM ÇAĞLAR