Önümüzdeki günlerde, okullarından, yılsonu karnelerini alacak öğrencilere ithâfen:

Beton üstünde yatar, kesilen onbeş kavak!
Onlar için yaşamak; son çâre; eşkin atmak.
Dil anlatamaz ancak, gayretli hayatları,
Sakın sanman dilsizler, biri anlar O’nları...

Düzgünce kesiverdi, iki ucdan, testere,
İndiler dikildiği, kendine gölgeliğe,
Canı yandı, uzandı, yine kesmedi ümit,
Kalbi, dosdoğru görüp; sevgi ile bağlandı...

Bir beton yolda yatar, yan-yana onbeş parça,
‘Biz, ölmedik’ diyorlar... dilleri; param-parça!
İntihar’ düşünenler; bizleri örnek alsın,
Bizler hayata bağlı, bakar körler! Utansın!..

Bu hâlimize rağmen, pekdeğer yaşamaya,
Biraz geçmişi düşün, hayat; gerekli, sana.
Her hâline râzı gel, verilene isyan; ne?!
Sakın yokluğa kanma, belki de sağ cebinde!

Kadir Yeter. TRABZON.

*KTÜ Orman Fakültesi binâsı yanında kesilmiş yatan 15 adet kavak ağacı kütüklerinin tamâmında, yemyeşil eşkinler ve yapraklar açmış olduğunu gördüm...
Gazete haberlerinde; İnsanların Özellikle, genç kızlarımız intihar ettiklerini hatırlayarak, bu manzaranın görülmesi gereken bir ibret olduğunu, hayattan ümîdini kesenlere çok iyi örnek olacağını düşünerek, bu şiirime konu ettim.
İntiharı düşünenlere son sözüm: Beden engelli bir insanla dostluk kurun. O`nlarla, yaşama sevincini, yeniden keşfedin.

Sitemizde İlk yayını: 10.6.2009
www.edebiyatdefteri.com/siir/242810/beton-kavaklari