Bu, ucuz saatleri eskiten, manidar ellerim
En manasız rencide ve en dertli eza nidası
Yaz aylarında susturur, çiçekleri yellerim
Ter kokusu sarar baharı, hercai menekşenin vedası

Sır açar aynadaki görüntülere, ebediyet bahçesi
Damarlarda dolaşır gizli kan,sarar şehvet tutkusu
Mücadele karşısında, yırtar ruhu yalnızlık pençesi
Sonra sarar dört bir tarafını, ölümsüzlük korkusu

Eskimiş melodiler, rüzgarın eli ve deniz
Bitap uykularda, sine ezer mecalsiz elemler
Kaçan her geminin ardında, hüzün ve kızaran beniz
Vurunca gözlerime hayali, kırılası gelir kalemler

Miskin denizler gibi saçları, kokar ele sinameki
liyakat bulunmaz hatıra, bende saklı kayıp giz’ler
Seni düşünür her akşam üstü, bir çift göz, kerpiç seki
Düğümlenir boğazda akan göz yaşlarım, kalır ilginç sözler

Uzun yaşlardaki ıssız çöller, alamana içindeki ece’m
Sökülür yüreğimdeki dikiş tutmuş yaralarım
ifa’ yı bırakır, gündüzden sonraki her gecem
Kıskançlık taşır ilayda, görünce artar karalarım

El alır korkusudur, kurşun gibi parmaklar ve edebiyatım
Ayak diretir unutturmaya çalışan, güneşin parlak ışığı
Geçer ahu gözlerimin önünden,ahi gibi hayatım
Okur gizli bahçelerimde,şecer ve filizi aşığı

Dilimin ateşi, kurutur minik okyanusu, dev bir nehri
Gelsende son bulmaz incinen yüzde, yalancı gülümseyiş
Deva sunar şeytan, tattırır şerbet yerine zehri
Bozulur nizam, kırılır cam şişelerim, biter asayiş

Eliyle gözlerim, iskeleden atılan taşları parçalar
Unutturmak ister dinlediği her kayıp melodilere
Omuzlarıma dökülen göz boncuklarını toplar serçeler
Bir mum ateşi gibi kan püskürür vadilere

Ağır öpücük kokusu saran, bu şehri yeminler bozar
Bu şehrin iskelesinde yüzen kırmızı balıklar, gülüşür
Birgün mutluluk bende olur, her şiir seni üzer
Ozaman sana dönmez istanbul, mutsuzluğunu senle bölüşür

Emre ÖZDEŞ