YÜREKTE BÜYÜYEN YANKILAR
Hiçbir bekleyiş yıkmadı beni böyle
Masamda özenle koruduğum not defteri var şimdi. Parmaklarım titreyerek bir bir çeviriyorum sayfalarını Hep sen,hep sen çıkıyorsun. Ayak bastığın topraklara Yüzümü sürüyorum sanki sana değgin ebruli satırları okurken Oyunda düşüp de dizleri parçalanan bir çocuğun Avuntular araması gibi kalakaldım buralarda. Özletmeseydin Akıp gelseydin kurak toprakları ferahlatan sular gibi keşke… Sen sustukça taş kesilir zaman Karlanır yüreğim ilkyazda çiçekler domur domur açarken Çarpıp böldüğüm en içinden çıkılmaz sayılar mıdır özlem Nasıl kaybolur ufuk nasıl durulur denizler, nasıl susar dalgalar Her günümden bin yıl çalan özlemini ne ederim Burada mı küflenecek tutukluluğum Anlatmak istesem de anlatamam Ama zincirlerin pasıyla deliniyor bileklerim Sana dokunmadığım zaman boşalır bütün evren Bütün objeler kaybolur birden Ve birden kurur umudunu yitirmiş terlerim Yalnızlık vururken saat başı Hiçbir yol gözleyiş yıkmazdı beni böyle İnan sevgili inan Ben sensiz buralarda kendimi Kavrulmuş küstümotları gibi bir ölüme teslim ederim. Necdet ARSLAN |
Bütün objeler kaybolur birden
Ve birden kurur umudunu yitirmiş terlerim
Yalnızlık vururken saat başı
Hiçbir yol gözleyiş yıkmazdı beni böyle
İnan sevgili inan
Ben sensiz buralarda kendimi
Kavrulmuş küstümotları gibi bir ölüme teslim ederim.
çok güzeldi çok kutluyorum yazan kalemi
her ne kadar hüzünde olsa dizelerde güzeldi işte
saygılarımla