FECİR VAKTİNE GAZEL
Bütün bir ömrünü yalnız geçirse sâhiller,
Kızıl ufuklara, güller dikerdi kandiller... O ıslanan tepelerden parıldayan yaşına, İpek teniyle; kifâyetsiz kalırdı mendiller... Hemen şikâyet eder güllerin solan yüzünü, Yanık dudak arayan derbeder karanfiller... Güvercin akşamı görmez, ateş yudumlarken... Güneşti damlası, kanmıştı kavrulan diller... Alevli gülleri bâd-ı sabâ serinletse, Kızıl ufuklara güller dikerdi kandiller... Vezni: mefâilün feilâtün mefâilün feilün |