Meşk-i Gönül
MEŞK-İ GÖNÜL
uçurum kalıntısını silen rüzgâr rüyasını tütsüledi ilk defa, yüreğe aşı dedi kadın, sus! bitmesin son ağrın ağrıma meşk’i gönlüme savur, külün ezgisini yanığa üzerinde sabahın seher kabarcığı hafiften patladı önce, aksülâmel’den esinti nehrin örtüsünü dalgalandırdı, yüzüne doğru gölgesini gerdi bulutun, doladı ipi budağa terini sildi yaprağına, gülüne değdirmeden biçti orağın keskin ucundan pür köpük gözyaşını damladı, emanet bir yarada kavasya sürdü narasına, öpüşünü katık etti dudağa Mühür Dergisi Mart/ 2009 |
...
hos bir gelis var siirde
farkli, derin bir anlatim
harika bir siir okudum hayatinizin kaleminden, var olsun.
kutluyorum.
saygimla
.......